مرحوم آیت‌الله مجتهدی تهرانی می‌گوید: آنها که قلبشان گرفتار شک است، ذکر «لاحول ولا قوة إلا بالله العلی العظیم» را زیاد تکرار کنند. این ذکر برای رهایی از وسوسه‌های شیطان بسیار مؤثر است.

به گزارش فارس، مرحوم آیت‌الله احمد مجتهدی تهرانی، شرح کوتاهی بر دعاهای روزانه ماه مبارک رمضان

نظر به استقبال مخاطبان و مردم روزه‌دار از این شروح، یک بار دیگر باز نشر می‌شود:

* شرح فرازهای دعا

آیت‌الله مجتهدی تهرانی در شرح فراز «اللهمّ غَشّنی بالرّحْمَةِ» می‌گوید: ای خدا، من را به رحمت خودت بپوشان! «غش» یعنی پوشاندن. اگر کسی به طرف معامله، گندم نشان دهد و جو بفروشد، در معامله «غش» کرده و آن معامله باطل است. در تاریکی این نوع معامله انجام می‌شود و به همین دلیل می‌گویند که معامله در تاریکی کراهت دارد.

وی ادامه داد: کسی که عیب جنس را بپوشاند، در معامله غش کرده است و حدیث داریم کسی که آب به شیر ببندد، مسلمان نیست. آنها که در معامله غش می‌کنند خیر نخواهند دید.

این استاد اخلاق در ادامه بیان می‌کند: حال در این دعا می‌گوییم که خدایا، همان‌طور که او در معامله عیب را می‌پوشاند تو هم به رحمت خودت عیب من را بپوشان!

این استاد اخلاق ادامه می‌دهد: از سال‌ها پیش روز بیست و نهم رمضان در میان خانم‌ها به روز «غشنی» معروف است و آنها در مساجد حضور می‌یافتند. اما فکر می‌کنند که این غشنی به معنای ضعف کردن است و با لحن ضعیف به خدا می‌گویند که خدایا من غش کردم، در حالی که این طور نیست و معنای پوشاندن می‌دهد.

آیت‌الله مجتهدی تهرانی در شرح فراز بعدی دعای روز بیست و نهم می‌گوید: در این بخش از دعا از خدا می‌خواهیم که به ما توفیق اعطا کند تا موفق به نماز شب و قرائت دعای ابوحمزه ثمالی شویم. توفیق رفیقی است که به هر کس ندهندش.

وی در ادامه به حدیثی از امام جواد (ع) اشاره می‌کند و می‌گوید، امام جواد (ع) می‌فرماید: «مؤمن ۳ خصلت دارد. اولین آنها این است که توفیق داشته باشد.» زیارت، کمک به مستحق، نماز شب، حضور در جشن‌های نیکوکاری، فعالیت در مدرسه‌سازی کمک به حوزه‌های علمیه و ... از توفیقاتی است که نصیب مؤمن می‌شود.

وی با ابراز ناراحتی از کسانی که بخشی از مال خود را در راه خدا انفاق نمی‌کنند تصریح می‌کند: این افراد توفیق ندارند و حتی توفیق زیارت حرم حضرت عبدالعظیم الحسنی(ع) را هم پیدا نمی‎کنند.

آیت‌الله مجتهدی تهرانی در بخشی از سخنان خود با بیان ویژگی‌های برجسته حضرت عبدالعظیم حسنی می‌گوید: حضرت عبدالعظیم از علما و محدثین و وکیل امام هادی بود. برخی قائلند که دشمنان، حضرت را زنده دفن کردند و وی را به شهادت رساندند.

وی ادامه می‌دهد: روزی دیدم آیت‌الله وحید خراسانی از قم برای زیارت به شهر ری آمدند. تقاضا کردم تشریف بیاورید در منزل و مسجد میهمان ما با باشند که گفت تنها برای زیارت حضرت عبدالعظیم (ع) آمده‌اند. این را باید به تمام امامان جماعت بیان کنیم تا هم خودشان مشرف شوند و هم مریدان خود و مسجدی‌ها را به زیارت حضرت عبدالعظیم تشویق کنند.

وی در بیان ادامه حدیث می‌گوید: طبق حدیث امام جواد (ع) دومین خصلت مؤمن این است که گاهی خودش را موعظه کند و سومین خصلت این است که هر کس او را نصیحت کند قبول کند.

این عالم ربانی در ادامه شرح دعای روز بیست و نهم می‌گوید: در ادامه دعا از خدا می‌خواهیم که ما را ازگناهان حفظ کند و قلبمان را از آلودگی‌های شک برطرف کند و قلب ما گرفتار شک نباشد.

وی ادامه می‌دهد: آنها که قلبشان گرفتار شک است، ذکر «لاحول ولاقوة إلا بالله العلی العظیم» را زیاد تکرار کنند. این ذکر برای رهایی از وسوسه‌های شیطان بسیار مؤثر است.

آیت‌الله مجتهدی تهرانی ادامه می‌دهد: ابوذر می‌گوید که رسول خدا (ص) فرموده: «ابوذر این ذکر را زیاد بگو که از گنج‌های بهشت است.» بعد از نماز های مغرب و صبح، هفت بار این ذکر را بیان کنید که جزو تعقیبات است ولی قبل از بیان هر یک از آنها باید یک بار «بسم الله الرحمن الرحیم» بگویید.

وی ادامه می‌دهد: دعای روز بیست و نهم را این‌گونه به پایان می‌رسانیم. ای خدایی که به بندگان مؤمنت رحم می‌کنی، این دعاها را درباره ما اجابت کن! خدا بسیار مهربان است. خدا نعمت‌هایی به ما می‌دهد که اصلاً ما از او نخواسته‌ایم و تقاضا نکرده‌ایم. به قدری ما را دوست دارد که هر چه در دلمان است را ولو اگر نخواهیم به ما می‌دهد.

خبرگزاری فارس: امام جمعه دماوند، نماز عید سعید فطر را آوردگاه انسجام امت اسلامی ایران حول محور مقدس ولایت فقیه خواند.

منبعکخبرگزاری فارس

وداع با ‌ماه خدا

در صحیفه ‌سجادیه دعایی درباره مقام دعا و وداع ‌ماه مبارک رمضان وجود دارد که در مقدمه این دعا حضرت، کلیات نعمت‌های الهی را می‌شمارد و اینکه بخشش‌های خدای سبحان ابتدایی است، نه از روی استحقاق. بعد از آن مقدمه می‌فرماید: یکی از بهترین بخشش‌های خداوند سبحان،‌ ماه مبارک رمضان و روزه این‌ماه است.

شاعر می‌گوید:
عارفان هر دمی دو عید کنند/ عنکبوتان مگس قدید کنند

کار عنکبوت آن است که بتند و با این تارها مگس را صید کرده قدید و قورمه درست کند. او کارش غیراز ذخیره کردن چیز دیگری نیست اما عارف در هر دم و هر نفس دوعید دارد که سعدی گفت:
«هر نفسی که فرو می‌رود ممد حیات است و چون بر می‌آید مفرح ذات؛ پس در هر نفسی دو نعمت موجود است و بر هر نعمتی شکری واجب».

لذا عارف در هر دم دو عید دارد و بهترین دمی که انسان دارد در‌ماه مبارک رمضان است که «أنفاسکم فیه تسبیح» نفس کشیدن در این‌ماه «سبوحٌ قُدوس» گفتن است.

اینکه در آخر‌ماه مبارک رمضان عید فطر می‌گیرند چون جایزه‌های یک‌ماه را به ما می‌دهند که در حقیقت محصول‌ماه مبارک رمضان است. ضیافه‌‌الله، لقاء‌الله را به دنبال دارد. پس عظمت از آن‌ماه شوال نیست بلکه عظمت از آن‌ماه مبارک رمضان است که نتیجه یک‌ماهه را در روز عید می‌دهند.
روز عید است و من مانده در این تدبیرم
که دهم حاصل سی‌ روزه و ساغر گیرم

امام سجاد (علیه‌السلام) ابتدا اشاره به نعمت‌های پروردگار کرده به خدا عرض می‌کند: «وأنت جعلت من صفایا تلک الوظائف وخصائص تلک الفروض شهر رمضان... وقد أقام فینا هذا الشهر مقام حمدٍ وصحبنا صحبه مبرور»خدایا نعمت‌های فراوانی به ما دادی. یکی از برجسته‌ترین نعمت‌ها، ‌ماه رمضان و یکی از بهترین فضیلت‌ها روزه این‌ماه است که نصیب ما کردی و هیچ زمانی، به عظمت زمان‌ماه مبارک رمضان نیست. گذشته از آنکه شب قدر را در آن قرار دادی، این‌ماه را ظرف نزول قرآن کریم قرار دادی که چنین فیضی در این‌ماه نازل شده است.

اگر کسی با قرآن باشد همراه قرآن بالا می‌رود و این را بر ملت مسلمان منت نهادی؛ زیرا ملت‌های دیگر در‌ماه رمضان روزه نمی‌گیرند و این نعمت را مخصوص مسلمانان نمودی. وداع برای کسی است که با‌ ماه مبارک رمضان مأنوس بوده و این‌ماه دوست او باشد وگرنه آن کس که با این‌ماه نبوده وداعی ندارد. انسان از دوستش یا کسی که مدتی با او مأنوس بوده خداحافظی می‌کند. کسی که اصلاً نمی‌داند چه وقت‌ماه مبارک رمضان آمد و چه وقت سپری شد، چرا آمد و چرا سپری شد وداعی ندارد.
امام سجاد (علیه‌السلام) آخر‌ماه مبارک رمضان که می‌شد، با سوز و گداز این دعا را می‌خواند و می‌فرمود:‌ ماه رمضان بین ما اقامت داشت و جای حمد و ثنا بود؛ زیرا به همراه خود رحمت آورد و رفیق بسیار خوبی برای ما بود. ما در صحبت و همراهی با او به فضایل و نعمت‌هایی رسیدیم. دوستی بود که به همراهش رحمت و مغفرت و برکت آورد.

رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) نیز در خطبه شعبانیه فرمود: «قد أقبل إلیکم شهر‌الله بالبرکه والرحمه والمغفره»، یعنی این ماه، برکت و رحمت و مغفرت می‌آورد، کسی که رفیق این‌ماه بوده و باشد، برکت و رحمت و مغفرت این‌ماه را هم دریافت می‌کند.
سپس فرمود: «وأربحنا أفضل أرباح العالمین» ما ربح وسودی که در این‌ماه بردیم، هیچ تاجری در هیچ گوشه دنیا نبرده و هیچ کس در سراسر عالم به اندازه ما از این‌ماه استفاده نکرده است. انسان مسافری است که سفر ابد در پیش دارد. ره‌توشه آن سفر ابد را باید همین چند روزه تهیه کند. در این‌ماه درهای آسمان روی مومن باز می‌شود و مومن می‌تواند با وارستگی، به باطن عالم راه پیدا کند و اگر بهترین فرصت،‌ ماه مبارک رمضان است، پس بهترین سود را ‌ماه رمضان و اهلش دارند.

برای گروهی آغاز سال، اول فروردین است. یک نوجوان اول فروردین تلاش می‌کند برای خود لباس نو تهیه کند. درخت‌ها اول سالشان فروردین است که لباس‌های نو و تازه در بر می‌کنند. اول سال کشاورز پاییز است که درآمد مزرعه را حساب می‌کند. تاجر و صنعتگر، هر کدام فرصت دیگری را به عنوان اول سال تعیین می‌کنند، مرحوم سیدبن طاووس‌می‌گوید: اهل سیر و سلوک، اول سالشان،‌ ماه رمضان است .حساب‌ها را از‌ماه مبارک، تا‌ماه مبارک بعد بررسی می‌کنند که‌ماه مبارک رمضان گذشته چه درجه‌ای داشته و امسال در چه درجه‌ای هستند، چقدر مطلب فهمیده و چه مسئله‌هایی برای آنها حل شده است. چقدر در برابر گناه قدرت تمکن داشته و چقدر در برابر دشمن قدرت تصمیم دارد.‌ماه مبارک رمضان برای سالکان الی‌الله،‌ماه محاسبه است. از این‌رو امام سجاد (علیه‌السلام) فرمود: هیچ کسی در سراسر جهان به اندازه ما در این ‌ماه استفاده نکرد.

در ادامه دعا فرمود: «ثم قد فارقنا عند تمام وقته وانقطاع مدته ووفاء عهده [عدوه] ونحن مُودعوه» این‌ماه بعد از آنکه پایانش فرا رسید، از ما مفارقت و هجرت کرد و ما را تنها گذاشت و ما هم‌اکنون با‌ماه خدا وداع می‌کنیم. «وداعَ مَن عز فراقه علینا» چه وداعی؟ وداع تشریفاتی؟ نه؛ وداع با دوست عزیزی که مفارقتش برای ما توانفرساست؛ آن کس که اهل معنا بود خیرش در این‌ماه بیشتر شد و آن کس که گرفتار گناه بود از گناهش کاسته شد. ما کسی را وداع می‌کنیم که رفتنش برای ما بسیار گران و سخت است و ما را غمگین می‌کند، ماهی که شب و روزش رحمت بود. بزرگان فقه ما نظیر مرحوم صاحب جواهر الکلام (رضوان‌الله‌علیه) فرموده‌اند: در فضیلت روزه گرفتن همین بس که انسان از نظر ترک بسیاری از کارها، شبیه فرشته می‌شود. به همان اندازه که انسان از فکر شکم رها شود به فرشته شدن نزدیک می‌شود. گفته‌اند: پس از عید فطر، شش روز از اوایل‌ماه شوال را به عنوان بدرقه، روزه بگیرید؛ زیرا اگر کسی دوست عزیزی را بخواهد بدرقه کند، چند قدم به همراه او می‌رود. امام سجاد (علیه‌السلام) فرمود: «وأوحشنا انصرافه عنا» و از اینکه منصرف شد و از ما فاصله گرفت، ما را به وحشت انداخت. ما دوست مهربان و پربرکتی را از دست می‌دهیم، لذا به وحشت می‌افتیم. از این‌رو بود که آخر‌ماه مبارک رمضان که می‌شد، اولیای خدا احساس غربت می‌کردند.

«ولزمنا له الذِمام المحفوظ والحُرمة المرعیة والحق المقضی» ما باید حقی که او بر عهده ما دارد رعایت کرده حرمتی که در پیش ما دارد ارج بنهیم. باید به تعهدی که بین ما و اوست وفا کنیم.

«فنحن قائلون السلام علیک یا شهر‌الله الأکبر یا عید أولیائه» آنگاه چون این دوست عزیز از ما جدا می‌شود ما چنین می‌گوییم: سلام بر تو ای بزرگ‌ترین‌ماه که به خدا انتساب داری و سلام بر تو ای عید اولیای الهی. این سلام، سلام تودیع است.
«السلام علیک یا أکرم مصحوبٍ من الأوقات یا خیر شهرٍ فی الأیام والساعات» امام سجاد (علیه‌السلام) چندین بار به این‌ماه سلام می‌کند.‌ ماه رمضان اگر زمانی گذارا بود و باطن و سر و حقیقت و روح نداشت، ولی‌الله به او سلام نمی‌‌کرد. این گفته‌های معرفتی - معاذالله - نظیر اشعار خیالی شعرا نیست که بر خطابه‌های خیالی حمل شود که مثلاً به کوه و یا آثار مخروبه خطاب می‌کنند. بیان حضرت این است که ما خیلی دوست و رفیق، داشته و داریم اما هیچ دوستی به عظمت این‌ماه نبوده؛ ماهی که نه هیچ روزی مثل روزهای آن و نه شبی چون شب‌های آن بود.

رمضان و آموزش دعا
«السلام علیک من شهرٍ قُربت فیه الآمال ونشرت فیه الأعمال» سلام ما بر تو ای ماهی که آرزوها در این‌ماه نزدیک شد و ما فهمیدیم که چه بخواهیم. لذا آرزوهای طولانی نمی‌طلبیم، ماهی که در آن برآمدن آرزوهای مشروع نزدیک شد.
در دعای سحر‌ماه مبارک رمضان نیز از امام سجاد (سلام‌الله‌علیه) رسیده است که خدایا آنها که تو را نمی‌شناسند و عبادت نمی‌کنند، روزی می‌دهی، مار و عقرب‌ها روزی‌خور خدا هستند، پس حیف است که انسان تمام حاجت‌ها را در محور ماده و مادیات خلاصه کند. خداوند همه کفار و منافقین را در عالم تأمین می‌کند، پس آیا صحیح است انسان تلاش و کوشش خود را بر این صرف کند که از خدا، طبیعت و دنیا بطلبد؟ از این رو است که امام می‌فرماید: سلام بر ماهی که فهمیدیم در آن از خدا، چه بخواهیم؛ آرزوهای طولانی نداشته باشیم بلکه چیزی بخواهیم که برای ما بماند. هنگامی که مسلمانان عازم مهاجرت به مدینه بودند کفار مکه به آنان اجازه ندادند اموالشان را هم منتقل کنند یا بفروشند. می‌گفتند اگر می‌خواهید به مکه بروید باید دست خالی سفر کنید.

آنگاه این آیه نازل شد: «کأَین مِن دَابَه لاَ تَحْمِلُ رِزْقَهَا‌الله یرْزُقُهَا وَإِیاکم»چه بسا جاندارانی که نمی‌توانند متحمل روزی خود شوند. خداست که آنها و شما را روزی می‌دهد. مسلمین از مکه به مدینه هجرت کردند و گفتند: ما روزی خود را با خود حمل نمی‌کنیم، بالاخره خدای مکه، خدای مدینه هم هست. آن کسی که ما را در مکه اداره می‌کند، در مدینه هم اداره می‌کند. دست خالی به سوی مدینه حرکت کرده و «مهاجر» نامیده شدند؛ خدا هم آنان را تأمین کرد. اینچنین نیست که اگر انسان روح بلند نداشته باشد به او خوش بگذرد یا اگر روح بلند و عظیم داشت در جهان تلخکام باشد.

منبع:روزنامه همسهری